Funky it is...

Jeeah it’s Friday! Niet omdat het morgen weekend is, maar omdat het Funky Friday is! Normaal gesproken hebben we op vrijdag altijd Funky Friday. Dit houd in dat we ons meest bijzondere en gekke OK-pak (op de Mercy Ships “scrubs” genoemd) aantrekken die we hebben wat vervolgens weer resulteert in een modeshow. Aangezien we hier in Conakry de grootste stoffenmarkt van West-Afrika hebben (hier wil je echt  niet zonder gids of begeleider naar toe!!!) zijn er mogelijkheden te over om een mooi OK-pak te laten maken. De meeste long-termers (mensen die hier voor meer dan 6 maanden zitten) hebben dit ook gedaan, maar ik heb een ander fancy-pency OK-pak aangetrokken. Iedereen doet hier aan mee en dokters die hier al jaren komen kunnen er wat van, fruitmanden en vogels als OK-mutsen en prachtige Afrikaans gekleurde creaties… (onderste foto is ons anesthesieteam)

De dagen, maar ook de weken vliegen hier voorbij. Op de OK zijn we nog steeds bezig met Max-Fac surgery (grote aangezichtstumoren), maar ook VVF-surgery dit zijn vrouwen met incontinentie na vaak 6-12 zwangerschappen/bevallingen waarvan vaak ook veel zijn uitgemond in miskramen, doodgeboren baby’s of overleden kinderen door ondervoeding of ziekte. Deze (jonge) dames zijn al vaker geopereerd door lokale doktoren met vaak een niet al te best resultaat. Afgelopen week heb ik hier veel gestaan en mogen betekenen voor deze lieve en dankbare vrouwen met fistels tussen hun darmen, blaas en vagina, enorme verzakkingen van blaas en/of baarmoeder maar ook enorme baarmoedergezwellen (een dame leek wel 34 weken zwanger en er kwam een tumor uit van 5,2 kilo!!! Ongelooflijk..) 

Vaak komen deze vrouwen enorm uitgedroogd binnen op de OK omdat ze proberen zo weinig mogelijk te drinken omdat ze vaak volledig incontinent zijn. Iedere keer dat ze vocht binnen krijgen, lekken deze vrouwen urine en verspreidt dit een een nare geur waardoor ze verstoten worden, of ze bloeden continu door de baarmoedervleesbomen/tumor wat ook weer zorgt voor schaamte en verwijdering uit de gemeenschap. Voor ons als anesthesie belangrijk om rekeningen mee te houden, want vaak hebben deze vrouwen al een laag Hb (bloedarmoede) en zijn ze ernstig uitgedroogd waardoor de bloeddruk snel kan dalen. 

Wanneer deze dames na de operatie, verpleging en fysiotherapie weer naar huis mogen wordt er een Dressceremonie voor hen georganiseerd. Ze krijgen prachtige jurken aan, de nagels worden gelakt, hun make-up en haar wordt gedaan en ze krijgen een fotoshoot. Daarna mogen ze hun verhaal vertellen in een bijeenkomst met hun familie, dokters, verpleegkundigen en belangstellenden. Mijn patiënt van afgelopen maandag herkende ik bijna niet meer terug (ze was heel verlegen en bijna bang toen ze destijds de OK binnenkwam) nu kwam ze lachend, dansend en springend binnen met een aantal andere prachtig aangeklede dames. Het was letterlijk een feestje voor ons als Mercy Ships Crew om ze te zien dansen temidden van hun familie en hun geëmotioneerde verhalen te horen. Voor hen was het een feestje om weer opgenomen te kunnen worden in hun familie en zich weer volwaardig vrouw te kunnen voelen.

Ojah, wat betreft die Afrikaanse stoffenmarkt: bonter kun je het niet maken, gekker wel! Wat een kleuren aan stoffen, maar vooral wat een geschreeuw en gedoe. Mensen trekken je letterlijk hun winkeltje binnen, terwijl hun neef of broer ondertussen je tas staat te bekijken (niet omdat ie zo mooi is, maar hoe makkelijk ie open kan om er hen één en ander uit te kunnen halen).  We zijn vorige week zaterdag naar de stoffenmarkt geweest en het liefst had ik ook hier mooie foto’s gemaakt, maar ze zijn hier echt arm en zelfs voor het foto’s maken van  bijvoorbeeld een winkeltje, een zwerfhond die er toevallig rondloopt of een stukje steen willen ze dat je betaalt (of je fototoestel inlevert). Ik heb heel stiekem wat foto’ gemaakt van de Medina Market (de stoffenmarkt met vooral veel roest, zand en stof)

’s Middags ben ik met Mirjam (een gezellige Nederlandse meid die al 1 jaar aan boord is om lokale medici te trainen en te begeleiden) naar een Kraftmarket geweest. Een stuk relaxter en gemoedelijker kan ik je zeggen. Een kleinschalige markt waar vooral veel handgemaakte producten worden verkocht (mooie houten beelden, prachtige schilderijen, kleurrijke muziekinstrumenten, etc) maar vooral ook lieve mensen ontmoet. We werden overal uitgenodigd om in hun winkeltje te komen kijken en met trots vertelden ze wat ze zoal maakten.  Het was zo rond 17.00 en zelfs hun zoveelste gebed voor Allah richting Mekka moest even wijken voor onze komst (oeps). Hier mochten we rustig overal foto’s nemen en toen ik eenmaal aan het afdingen was geslagen was het hek wel van de dam. Na een hele dag kijken, kijken en niet kopen werd het nu vooral aanraken, kijken, afdingen, weglopen en toch weer teruggeroepen worden om het te kopen.

Afgelopen week was ik een extra middagje vrij (er waren te weinig anesthesisten en anesthesiemedewerkers om een vol programma te kunnen draaien) dus toen ben ik lekker even naar een hotel in de buurt geweest met 2 andere meiden die in de nachtdiensten zaten op de verpleegafdelingen. We mogen hier als Mercy-shippers gebruik maken van het zwembad, wat een luxe! Even baantjes getrokken (in een pool van 31 graden, phoe best warm), lekker zonnen en lunchen, even helemaal weg…

Het schip ligt nog een dikke maand in de haven van Conakry voordat het doorgaat naar Las Palmas voor onderhoud en bevoorrading. Ik merk dat er verschillende dingen worden afgerond, overgedragen en ook al weer worden opgezet voor de nieuwe service in Dakar (Senegal) vanaf 1 september. Zo is ook de oogchirurgie deze week afgerond, zelf ben ik daar niet bij betrokken geweest want over het algemeen worden de mensen voor een staaroperatie (net als in Nederland) geopereerd onder lokale anesthesie. Ook voor deze mensen wordt een sight-ceremonie georganiseerd. Mensen zijn hier op al op veel jongere leeftijd (gedeeltelijk) blind door staar en ook dit is bijzonder om te zien, hoe mensen voor het eerst weer om zich heen kijken nadat het kapje van hun ogen afgaat. Sommigen huilen, sommigen zijn alleen maar stil en verbaasd over hun rijkdom om weer te kunnen zien. 

Voor mij ging er ook een kapje/deurtje open richting de machinekamer van dit bijzondere schip. Want een schip met een ziekenhuis aan boord wat zorg moet dragen voor het verbanden van patiënt-gerelateerd afval, een goede airco moet hebben en zoveel mensen moet herbergen (350 eigen medewerkers + 100 dagelijks lokaal personeel + 40 patiënten en een familielid) is toch wel uniek.
Op de foto’s zie je de verbrandingsoven voor alle menselijke afvalresten van de OK en de machinekamer, maar wat een herrie en een hitte (40 graden) zeg waar de engineers de hele dag inwerken. Ook weer super veel respect gekregen voor deze mensen waar ze elke dag werken om de OK te kunnen laten draaien.

Voor nu, allemaal weer een fijne werkweek gewenst en ik begin nu dan toch echt aan het allerlaatste gedeelte van mijn reis, snik snik. 

Liefs Judith