Geland!

Dear Everyone, 

Wauw, it's been great so far! Hoe snel kun je verengelsen in 3 dagen? Nou heel snel zal ik je zeggen. Waar ik eerst zelfs een beetje bang was dat mijn Engelse woordenschat tekort zou schieten, ben ik nu gerustgesteld door Scott (de Schot ;-)). Een anesthesist uit Schotland (met een horrible accent) met wie ik mijn OK-introductie samen heb gedaan en de afgelopen dagen veel heb samengewerkt. 

En nu even vanaf het begin... 
Snif snif, Knuffel knuffel, Kus kus, Doei doei, tot snel! Even lekker lunchen met paps en mams, dineetje met vriendlief en toen was het toch echt zo ver. Het afscheid nemen viel me mee, ik wist waar ik het voor deed en 3,5 week is te overzien (toch..?)

Tjah, daar stond ik dan op Dusseldorf achter de gate wachtend op mijn vliegtuig of in ieder geval wachtend op informatie waarom we nog niet op de afgesproken tijd in het vliegtuig zaten en vlogen. Er werd ons enkel verteld dat de catering nog niet ingeladen was, maar later bleek het een technisch mankement te zijn. Als je dan nog een vervolgvlucht moet halen kan ik je wel vertellen dat het niet een hele lekkere start van mijn reis was. Gelukkig (lang verhaal kort) zat ik een 8 uur later in het vliegtuig van Parijs naar Conakry uitkijkend over behoorlijk droge/woestijnachtige gebieden.

Ik was ondertussen aan de praat geraakt met een man uit Parijs (geboren in Guinee) die zijn familie ging bezoeken. Hij sprak enkel Frans, dus ik heb mijn beste middelbare school Frans weer naar boven gehaald en hij vertelde me dat hij ieder jaar zijn familie in Guinee bezocht, maar nooit meer terug zou willen om daar te wonen vanwege de grote armoede, werkloosheid en de slechte organisatie van veel dingen waaronder het onderwijs en de gezondheidszorg. Ha, laat ik nu net voor het laatste onderwerp daar naar toe gaan. 

Ik merkte wel dat de mensen in het vliegtuig geen goede afspiegeling waren van de lokale bevolking, ze waren allemaal netjes gekleed: mannen in (soms driedelig) pak, vrouwen in prachtige jurken en zelfs de kids in overhemden met stropdasjes en jurkjes (en dan 10 uur in een vliegtuig zitten en de boel schoonhouden, het is mij niet gelukt, oeps)...
Bij de douane was het even wapperen met mijn Free Entry Visa by Mercy Ships en ook de laatste hobbel was genomen. Ze stonden me van de Mercy Ships letterlijk met open armen op te wachten... wat een warm welkom! En warm was het zeker! Pfffff.... de luchtvochtigheid is hier 90% en de temperaturen tussen de 30 en 35 graden. Nadat iedereen zich verzameld had, alle bagage was gearriveerd (yesss, ook dit was gelukt :D) konden we met busjes naar het schip toe. Onderweg heb ik meerdere keren een Kampala (Oeganda trip) déjà vu gehad hoor. Waar ik in Oeganda nog wel winkels en stenen huizen/flats heb gezien was dat hier eigenlijk amper, enkel in de government area. 
Het schip ligt in de haven in het verlengde van de government area en dit is een redelijk veilig gebied waar regelmatig wordt gepatrouilleerd, daarnaast moesten we ook nog door een speciaal checkpoint voordat we de Mercy Ships compound op reden. En daar lag ie dan: Wauw, nog groter dan verwacht, immens! Klein beetje kippenvel hoor ;)

Op dat moment was ik wel een beetje gaar van alle mensen om me heen en wilde ik het liefst even een momentje voor mezelf, maar we moesten eerst naar een welkomstbijeenkomst, daarna op de foto (Eum.. mag ik eerst misschien even in een spiegel kijken en mijn haar fatsoeneren) en pasjes laten maken en vervolgens naar een welkomstdiner. Uitstekend geregeld allemaal, maar het was inmiddels 22.00 Nederlandse tijd en ik voelde mijn korte nachtje wel. 
Daarna eindelijk naar mijn kamer en bedje... Jeeeeeehhh!!! Nou zeg maar gerust dubbel Jeeeeeeehhh want mijn bed bevond zich in een familiekamer. Dat betekent woonkamer, keukentje, eigen badkamer en een kamer mét klerenkast en een stapelbed! Waar had ik dit aan verdiend, wat een luxe, dat was wel even een bedankje omhoog waard! 

De volgende morgen werd ik vroeg gewekt (5.30) door mijn onderbuurvrouw uit het stapelbed, ze is tandarts (from the USA-California) en houd van rustig ontwaken (daar ken ik er meer van.. ;-) Ze gaat elke ochtend om 7.00 weg naar een Dentistclinic in een ander gedeelte van Conakry waar ze ook patienten screenen. Na een prima ontbijt werden we verwacht voor een international meeting (soort van gezamenlijke weekopening, nieuwtjes, nieuwelingen en een restrictie voor het watergebruik. We krijgen hier schoon drinkwater via een pijpleiding (die momenteel defect is) en vrachtwagens die water aanvoeren. We mogen 2 min. per dag douchen (tot nu toe lukt me dit, vraag niet hoe, maar ik kan het dus wel ;) en 1 was per week draaien. De rest van de morgen volgde verdere introductie, OK-rondleiding, Noodprocedures, Anesthesie ins and outs en een bezoekje aan de Crew Nurse (gezondheidscheck). 's Middags mocht ik even meekijken bij een casus van een 51-jarige met een enorme aangezichtstumor (letterlijk net zo groot als z'n eigen gezicht)! Voor de kenners we hebben een wakkere fiberoptische nasale intubatie gedaan met behulp van een klein beetje Midazolam en Ketamine. Ze hebben een deel van z'n mandibula (onderkaak) weggehaald, een bonegraft gedaan vanuit z'n heup, fatt graft vanuit z'n heup en muscle graft vanuit z'n temporale hoofdspier, zo bizar maar ook zo bijzonder! Ze zijn de hele dag bezig geweest en het team werkt hier zo fantastisch samen, iedereen helpt elkaar en is geïnteresseerd in elkaar en elkaars werk, ik voelde me enorm op m'n gemak. Ik zal hopelijk later wat foto's kunnen plaatsen van de procedure (we mogen zelf namelijk absoluut geen foto's maken van operaties of patienten).

Dinsdag was een klein beetje een speciale dag, ik heb 's ochtends om 5.30 (toen de wekker van mijn buurvrouw ging) eerst even heel hard Happy Birthday to me gezongen (nee geintje) rustig even de verjaardagskaartjes open gemaakt met lieve berichtjes en alle appjes gelezen en beantwoord (iedereen super bedankt voor de leuke berichtjes, appjes, kaartjes, dat wel toch wel heel speciaal hoor zo!) Vervolgens lekker rustig mijn verjaardagsontbijtje gegeten in de ontbijtzaal, totdat Erik Jan Hoorn (een Nederlandse anesthesioloog uit het AMC) naast me kwam zitten en me feliciteerde (mijn partner in crime want hij was ook die dag jarig, vet leuk!!) Daarna door naar de Tuesdaymorning Devotional in de OK hal, we zingen en bidden met elkaar elke dinsdagmorgen voordat de operaties starten, wel heel bijzonder om met zoveel verschillende culturen en achtergronden toch zo samen één te zijn. Vervolgens werd er ineens een Happy Birthday ingezet en hebben Erik Jan en ik getrakteerd op stroopwafels (nou we zijn niet de enige die dol zijn op stroopwafels hoor, ze gingen erin als koek!). 
En toen begon mijn eerste officiële werkdag.. 

Volgende keer meer en hopelijk snel wat foto's! Ik ben nu (woensdagavond) on call en heb dienst voor de nabloedingen en andere anesthesiologische werkzaamheden en ik ga nu samen even met de anesthesist met wie ik morgen sta: Scott (de schot), even de patient van morgen een hand geven en screenen. 

Dikke knuffel vanuit Guinee van iemand die het hier heel erg naar haar zin heeft!